“Barre’da Chevalier Sokağı / Eugène Atget”

                Barreda-Chevalier-Sokağı-Eugène-Atget

“Giuliana Bruno, Duygu Atlası (Atlas of Emotion, 2002) kitabının ilk bölümünde 1920 ile 1930 arasında yapılan on şehir filmini anlatıyor. Bunlardan René Clair’in Uyuyan Paris (Paris qui Dort, 1923) filmi, şehrin zamanının fotoğraftan sinemaya dönüşmesine iyi bir örnek. (Walter) Benjamin’in deyimiyle birer ‘suç mekânı’ gibi görünen Eugene Atget’nin 19. yüzyıl sonu Paris fotoğraflarını hatırlayalım. René Clair’in filminde Eyfel Kulesi’nden Paris’e bakarken şehirde yaşayanların uyanması ile hareketsiz görüntülerin hareketlenmesi, yani fotoğrafın filme dönüşmesi arasında kurulan bire bir ilişki, şehrin temposu ile filmin ritminin aynı olduğunu vurgular. Alberto Cavalcanti’nin Yalnızca Saatler (Rien ques les Heures, 1926) filmi ise yine şehrin zamanı konusunu bu kez yemek izleği üzerinden anlatır. Bu dönemde yapılan diğer şehir filmlerinde de şehrin nabzını sinemayla tutmanın heyecanını sezeriz. Mekân-zaman bağlantısı üzerine yoğun biçimde düşünülen 20. yüzyılın ilk çeyreği, bu ilişkinin gizemini şehir filmleriyle yakalamış görünür. En azından 1930’lara, İkinci Dünya Savaşı’nın gölgesi Avrupa’nın üzerine düşene kadar.” “Vesikalı Şehir / Feride Çiçekoğlu” s.31 ‘Şehrin Zamanı’

   Pont-Neuf-Paris-Eugène-Atget

“Uyuyan Paris (Paris qui Dort, 1923) / René Clair”

“Yalnızca Saatler (Rien ques les Heures, 1926) / Alberto Cavalcanti”

 

               Paris-Venice-Street-1927-Konstantin-Korovin

 

 

 

Kaynakça:

Feride Çiçekoğlu, Vesikalı Şehir, Metis Yayınları, Nisan 2007