İlhan Erdost...Ankara, Mamak Askeri Cezaevi, 7 Kasım 1980

onların ölümü mavi bir ölümdür... sorsam

ateş yollarından geçmişim, damarlarıma kan unutmaz cinayetler yürür

damarlarıma kan unutmaz cinayetler yürür

kasıkları bir cereyan mağmasında yanarak geçiyorlar gözlerimden

budanmış bir dal gibi asılıyorum askı demirine, koltukaltlarımda buz dikenleri

uzun yoldan gelmişim... zaman zindan içinde dehliz geceler

yaralarımızın dilvermezliğiyle sustuğumuz çağlardan

kaç yıl geçmiş bir kış gecesi donuyor mamak ışıklarında zaman

yüreğim demir tarayan bir gemi gibi savruluyor fırtınaların göbeğine

soluk alamıyorum savurdum gözlerimi çınıldayan mazgal deliğine

serçeler bir çitlenbik dalında çiğ damlaları gibi dizildiler dikenli tele

sesler geliyor koridordan çığlık çığlığa insan sesleri

susuyoruz koğuşta biz kırk çift göz kırk pusatsız ağız

ite kaka atıyorlar kapıdan kaşlarını dipçik ezmiş kaskatı kesilmiş elleri

susuyorum bir çağ masalı bu ahir zaman içinde

sarı bir köpük fışkırıyor ağzından ve ince bir fısıltı boğuk

soluk alamıyorum bir çağ masalı bu ağabeyim nasıl

orada düşüp kalacağım okuduğunuz kitap sayfalarına teri damlayan biri

fışkıracak ağzımdan külrengi battaniyenin kıyısına safran çiçekleri

düşüp kalacağım sokaklarda ve dağlarda insanlarımız düşüp kalacak

siz eğiredurun diyeceğim susan çığlığınızı ağzımdan sızan köpüğün kirmeninde

buluşacak bir yer bulunur elbet o korkunç çığlığı geceler boyu sustum

bir çağ masalı bu belki inanan çıkmaz eşkalimi unuttum

ölüm'üm, ölümün bütün mezheplerde ortak olan lehçesi

gümüş haç ışıltılarıyla çağırıyor beni

ilk ateş hırsızının

sedef bir tabut kapağına kazınmış

o korkunç gülümseyişi

Emirhan Oğuz