Gökanlam III/ Edip Cansever

sen buzul mavi, sen kaç yılın aynalı dolapları

kırılan bardakları elbiselerin ve çocukları

lekesiz gözleriyle ne kadar maviyse o kadar hiç konuşmadıkları

sen buzul, sen devamlı, sen...

yaklaş bana, kimse hiçbir yere dokunmasın

bana sessizlik et, düğümle saçlarımı

çözülsün bu kartopları, gece yanan fırınlar, içimin sayıları

akıt kanımı biraz, kimse hiçbir şey söylemesin

kimse artık hiçbir şey söylemesin

bana yalnızlık et, birleştir yalnızları

sen buzul, sen devamlı, sen…

sen kaç yılın aynalı dolapları

kim bilir neydi biraz bir yüzü dünyadan çıkardıkları

bir şeyi hiç sevmedikleri, sevince tekrarladıkları

yani bir yaşam gibi yaşattıkları ölümü, korunamadıkları

dökül artık, çözül artık ve akıt bütün kanları

büyüt en büyük şeyi

bize yalnızlık et, birleştir yalnızları

yeni bir kan ol, getir en yeni anlamları

bomboşuz, korkuyoruz da... bunu anlatmak için şehirde bayram vardı

öyküler vardı dergilerde, beyaz fareler, can sıkıntıları

bir gün ki şehir yandı, şimdi hiçbir şey anlatılmasın

artık hiçbir şey anlatılmasın

denilsin, soğumuş ceylanların ateşten dilleri kaldı.

sen kaldın, bir de sen ey buzul mavi

bizi bul, bizi yarat, bize güzellik et şimdi

bomboşuz, korkuyoruz da.. ve kemikleri bunlar gökyüzünün

altında öyle tedirgin ilk çocukları ölümün.