DOĞU ÖYKÜLERİ / Ferit Edgü

[MİNİMAL DOĞU ÖYKÜLERİ]

karakış

- Halit bu ne kar!

– Sen daha beterini görmedin Hocam, bu henüz bahar.

– Bahar mı? Kış baharı m› bu?

– Handiyse.

– Göz gözü görmüyor Halit, bu ne mene bahar karı?

– Az sonra açılır Hocam.

– Sonra?

– Sonra kurtlar iner. İşte o zaman yeniden karakış.

– Peki o zaman ne yapacağız?

– O zaman kendi içimize döneceğiz Hocam.

pusula/sız

Elimde pusula, soruyorum:

– Nereye gidiyoruz Ramazan?

– Köye.

– Köyün yolu burdan değil ki.

– Artık köyün yolu yok Hoca. Kar kapadı köyün yolunu. Yaza değin köyün yolu diye bir şey yok.

– Öyleyse nasıl gideceğiz köye?

– Yeni bir yol açarak. Şu anda yaptığımız da bu.

– Ama sen yanlış yönde açıyorsun yolu.

– Sen elindeki pusulaya bakma Hoca, beni izle.

– Ama yanlış yoldasın Ramazan.

– Öyleyse beni bırak, pusulayı izle. Ya da kendi yolunu kendin aç.

bu

- Bu ne bu?

– Kar.

– Böyle kar hiç görmemiştim.

– Burda daha neler göreceksin.

– Neymiş göreceklerim?

– Kurt, köpek.

– Başka?

– Ayı, tilki.

– Başka?

– İşin rast giderse, bir insanoğlu.

– Bu karda mı?

– Bu karda, eğer yolunu bulabilirsen. Ya da o, yolunu yitirmişse. Artık bahtına…

Ferit EDGÜ

(Doğu Öyküleri, YKY)