Ferguson and beyond: how a new civil rights movement began – and won't end / DeRay McKesson

McKinney, Texas, June 2015. Photograph: Shawn Roller via Tumblr

We did not discover injustice, nor did we invent resistance last August. But the terror of police violence continues. So, too, does the work of protest

Plus: The oral history of a new civil rights movement

Mike Brown should be alive today. He should be home from his first year at college, visiting friends and enjoying summer as he prepares to return to campus.

The movement began one year ago as Brown’s body lay in the street of Canfield Drive here in Ferguson, Missouri, for four and a half hours. It began as the people of St Louis came out of their homes to mourn and to question, as the people were greeted by armed and aggressive officers. And the movement was sustained by a spirit of resistance that refused to be silent, that refused to cower, that refused to bow to continued hostility from the state.

We did not know each other’s names last August, but we knew each other’s hearts.
I will always remember that the call to action initiating the movement was organic – that there was no organizing committee, no charismatic leader, no church group or school club that led us to the streets. It is powerful to remember that the movement began as everyday people came out of their homes and refused to be scared into silence by the police. It is powerful, too, to remember the many people who came to stand with us in Ferguson, the many people who were radicalized in the streets of St Louis and then took that deep spirit of resistance to their own cities and towns, leading to sustained unrest across the United States.

In those early days, we were united by #Ferguson on Twitter – it was both our digital rallying cry and our communication hub. Back then, we were on the cusp of learning how to use Twitter as an organizing tool in protest. And once the protests began to spread, we became aware of something compelling and concise, something that provided common language to describe the protests: the hashtag #BlackLivesMatter.

As marginalized people, we have always faced erasure: either our story is never told, or it is told by everyone but us.

If not for Twitter and Instagram, Missouri officials would have convinced you, one year ago, that we simply did not exist. Or that we were the aggressors, rather than the victims. That we, and not they, were the violent ones.

But social media was our weapon against erasure. It is how many of us first became aware of the protests and how we learned where to go, or what to do when teargassed, or who to trust. We were able to both counter the narrative being spun by officials while connecting with each other in unprecedented ways. Many of us became friends digitally, first. And then we, the protestors, met in person.

Social media allowed us to become our own storytellers. With it, we seized the power of our truth.

 

Ferguson, August 2014. Photograph

There is nothing romantic about teargas. Or smoke bombs, or rubber bullets, or sound cannons.

I will never forget the first time I was teargassed, or the night I hid under my steering wheel as the Swat vehicle drove down a residential street. I will never forget that it was illegal – in St Louis, in the fall of 2014 – to stand still.

 

I remember these moments because they happened. Not because I enjoyed them, or because I want to re-live them. I remember the way the teargas made my face sting – I remember the time that officer shot pepper spray into my left eye as I was leaving a protest – because these things happened. They happened in 2014, during a period in America when many were seduced into believing that the police were infallible or that these things would never happen in America.

 

These moments continue to happen to us in 2015.

I am often asked what it is like to be on the “front line”. But I do not use the term “front line” to describe us, the protestors. Because everywhere in America, wherever we are, our blackness puts us in close proximity to police violence. Some of us have chosen a more immediate proximity, as we use our bodies to confront and disrupt corrupt state practices. But every black person is in closer proximity to police violence than we sometimes choose to acknowledge: in many ways, we are all on the “front line” – whether we want to be or not.

We did not discover injustice, nor did we invent resistance last August. Being black in America means that we exist in a legacy and tradition of protest, a legacy and tradition as old as this America. And, in many ways, August is the month of our discontent.

This August, we remember Mike Brown. But we also remember the Watts Rebellion, and the trauma of Katrina – three distinct periods of resistance prompted or exacerbated by police violence.

Resistance, for so many of us, is duty, not choice.

Canfield Road, 2014. Canfield Road, 2015. Photograph: Adrees Latif/Reuters

 

In a year, the truth about police violence has been exposed. And the truth alone has been so damning that it has radicalized people all across the world. It is now commonplace for people and even the mainstream media to question police narratives.

In the past year, the movement has focused primarily on police violence that can be seen and its impact, centered on broken bodies and death. But the police are violent in ways that cannot always be seen – the violence against the hearts, minds and souls of black folk. We must begin to address the sexual and emotional violence inflicted upon us by the police, too. We must begin to address the assaults on our self-worth and potential, too.

 

Naming this violence means one thing: the police and the state must change. It is not our job to shift the skin and identities into which we were born. It is up to systems of law enforcement, and the systems and structures that sustain its presence, to change.

The work in protest for the past year largely focused on exposing and convincing – in peeling back the layers of police and state violence and helping people understand. In that sense, the movement did well. As we move forward, there is an acknowledgment that strategies and tactics will change – that the strategies and tactics we used to expose and convince may not be those used to solve the problem.

 

We have exposed the terror of police violence. But the terror continues. The police have killed 700 people in 2015 so far. In the next phase of the movement, we will build common language around solutions – around how to end police violence, around how to win.

As much as this fight is about systems and structures, it is also a fight about hearts and minds. We will work hard to teach people that the safety of communities is not predicated on the presence of police – that safety is a more expansive notion than policing. Safety is strong schools, access to jobs, workforce development and access to healthcare, among many other things.

The solution-work will likely fall into two separate but critically related areas: removing barriers, and building and rebuilding.

There is much to be done to tear down systems and structures that oppress people, like mandatory minimum sentencing, broken-windows policing and police contracts that provide officers with protections that ensure they will never be held accountable for the crimes they commit.

 

And just as a path through a mountain is made passable not just by removing the stone but by supporting the mountain from crumbling back in on itself, we know that no barrier will ever truly be removed until a corresponding structure, system or policy has positively taken its place. In the place of mandatory minimums and broken windows must be a sensible approach to policing, particularly drug enforcement and proactive community building strategies. Contracts must be rewritten and police policies adjusted so that police and citizens alike receive the same set of protections and presumption of innocence under the law.

 

There is no one solution that will end police violence. Our work in the coming phase will be to help people understand a set of complex solutions, simply.

“Accountability is important, but accountability is not our ultimate goal. Accountability is not justice.”

In this moment, as we reflect on where we are, how we got here and where we are going, I am reminded of the difference between accountability and justice – and of our commitment to both. Accountability is the consent decree between the US justice department and the Ferguson and Cleveland police departments, and the reparations for the victims of the torture of the Chicago police department. Accountability is important, but accountability is not our ultimate goal. Accountability is not justice.

We seek justice – not an abstract justice, but a living, breathing, tangible justice. Justice is a living Mike Brown. Justice is a playing Tamir Rice. Justice is Sandra Bland at her new job. Justice is Rekia Boyd with her family. Justice is Mya Hall with her friends. Justice is no more death.

We did not start this. We have never started any of it. They kill(ed) us. They creat(ed) systems to harm us. We did not start this. We are fighting to end it.

We are, and have always been, more than our pain. We will win.

http://www.theguardian.com/commentisfree/2015/aug/09/ferguson-civil-rights-movement-deray-mckesson-protest

 



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Politik duygular, kültürel çağrışımlar, ulus ve ötekiler | Emek Erez

Sara Ahmed’in, “Duyguların Kültürel Politikası” adlı kitabı Sel Yayıncılık tarafından, Sultan Komut çevirisi ile basıldı. Kitap duyguların kültürel alt yapısını, geçmiş çağrışımların duygular üzerindeki rolünü ve duyguların nasıl politik bir işlev kazandığını inceliyor.

Acı, iğrenme, öfke, korku, sevgi; sıradan insani hislermiş gibi görünen bu duygu durumları, iktidar ilişkileri içerisinde nasıl bir boyut kazanıyor? Sıradanmış gibi hissedilen bir “acıma” nasıl ulusun inşasında ve ruhunu yeniden kazanmasında politik bir işleyiş kazanıyor? Egemenin dışında kalan “ötekiler” duygularla nasıl ulusun dışına itiliyor? Kendisini ulusa dȃhil etmek isteyen “öteki” olanın yaşadıkları ya da çektikleri sıkıntılar nasıl “ulus” tarafından nesneleştiriliyor? Politik olduğunda duyguları belirleyen sınırlar ne ve bütün bunlar bedende nasıl izler bırakıyor? Gibi pek çok soru ile yola çıkan kitap, özellikle bizim coğrafyamız gibi çok farklı grubu içeren, çok kültürlülük iddiasında olan ve geçmişin belleğiyle yüzleşmekte genel olarak başarısız olan bir yerde, okunması gereken bir kaynak kitap olarak karşımıza çıkıyor. Kitabın feminist ve queer teori bağlamında ortaya koydukları ise üzerinde ayrıca konuşmayı hak ediyor.

Başkasının acısını ne kadar çekebiliriz ya da tam anlamıyla başkasının acısını hissedebilir miyiz? Şeklinde bir soru sorsak kafamız karışır. Gayette hissedebiliriz gibi gelir. Ancak acı hissi egemenin dışında kalan “ötekiye” yöneldiğinde ortaya bir iktidar ilişkisi çıkar. Egemenin ötekiye yönelik çektiği acı bir bakıma onu üst bir kategoriye taşır. Çünkü ötekinin acısını hissettiğini söyleyen bunu kendisini yücelterek ifade edecektir. Örneğin bu şöyle olabilir; “o kadar yüce gönüllüyüm ki benden olmayanın yani yazarın çok sık kullandığı gibi “sen” olanın acısını çekiyorum.” Buradaki iktidar ilişkisi duyguların böyle durumlarda hiç masum olamadığının da göstergesidir. Bu anlamda benzer bir şey ulus içinde geçerlidir. Geçmişte ötekine yaşattığı herhangi bir acıyı tanıyan, geçmişinden utandığını iddia eden, yüzleşmek “isteyen” bir ulus (devlet) bu durumu yine kendi üstünlüğünün bir vurgusu olarak kuracak ve bunu ifade ederken kendi yüceliğinden, iyiliğinden dem vurarak, durumu bir lütuf şekline dönüştürecektir. Bu ise; yeni bir farklılaştırma ve ulusun dışında kalanı öteki olarak kurmaya sebep olacaktır. Yazarın vurguladığı gibi yapılması gereken; “ötekinin acısını fetişleştirmek veya empati kurmak yerine duyulması imkȃnsız olanın nasıl duyulacağını öğrenmek olmalıdır.” Bahsettiğimiz iktidar ilişkisi empati içinde geçerlidir. “Empati şiddet içerir” diyor Ahmed. Ulus ötekinin acısını kendi acısı gibi duyduğunu iddia ederek acıyı kendine alır ancak bu durum acıyı yaşayanla onu sahiplenin eşitlenmesi anlamına gelecektir ve böyle bir şey mümkün değildir. Çünkü çok yakınımız bile olsa acı değişken bir durum ifade eder ve kimse kimsenin acısını tam olarak anlayamaz. Yazarın verdiği somut örnekler bu durumu oldukça destekler nitelikte.

Nefret nasıl örgütlenir? Yazar, nefretin ulus sevgisi şiarıyla nasıl normalleştirildiğinin altını çiziyor. “Ben” ya da “biz” olan kendisi dışında kalanı her zaman kendi varlığını tehdit edici bir unsur olarak görür. Ve bu nedenle “öteki” olandan nefret etmek ulus sevgisinin bir göstergesi olarak inşa edilebilir. Bu konuda çok uzaklara gitmeye de gerek yok aslında. Coğrafyamızda son birkaç yıldır devamlı duyduğumuz; Suriyeli mültecilere yönelik nefret söylemi bu durumun yansımasıdır. Suriyeli mülteci “biz”in nefret etmesi gereken ötekidir. Onun varlığını, “steril beyazlığı” tehdit eder. “Geldiler her yerdeler, kirlettiler.” Gibi çok sık karşılaştığımız nefretin sebebi sorulduğunda bu durum ulus sevgisi ile anlatılacaktır. Çünkü ulusu sevmek bir anlamda kendi dışında kalandan nefret etmeyi meşru bir konuma taşır. Ve böyle bir durumda karşılaşıp, engel olmaya çalıştığınızda siz ötekiler yüzünden yazarın deyimiyle “beyaz öznenin” incinmesine sebep olduğunuz için “suçlu” olacaksınızdır.

 

Nefret duygusunu besleyen en önemli noktalardan birisi de benzeyen ve benzemeyen ilişkisi olarak vurguluyor Sara Ahmed. Ve bu “bize” benzemeyenden sadece nefret etmeyi değil korkmayı, iğrenmeyi de beraberinde getiriyor. Yazarın Fanon’dan aktardığı; beyaz çocuğun, siyahi olandan korkması durumu bu durumun çok somut bir göstergesi olarak karşımıza çıkıyor. Beyaz çocuk; “anne zenciye bak! Korkuyorum! Korktum” derken geçmişin çağrışımlarıyla hareket eder. Bu yalnızca dil aracılığıyla, değil bedensel olarak bedenler arasındaki bir ilişkiye de sebep olur. Siyahi beden böyle bir durumla karşılaştığında; “kasılır ve bedeninin imkȃnsız ve yaşanmaz olduğunu hisseder.” Bu durum, kurulmuş beyaz öznenin kendisinden farklı olana bakışını ona dair hislerinin nasıl oluşturulduğunu anlamamız açısından önemli bir örnek olarak karşımıza çıkıyor. Peki ya iğrenme? Yine yazarın Darwin’den aktardığı bir örnek bu konuda oldukça çok şey söylüyor. Darwin, yediği ete çıplak bir yerlinin dokunmasından duyduğu aşırı iğrenmeden söz ederken, yerlinin elinin temiz olduğunu da vurguluyor. Elleri temiz ise neden korkuyor sorusunun cevabı ise yazar tarafından; “Öteki zaten kir, kirin taşıyıcısı olarak görülür ve dokunduğu yemeği kirletir.” İfadesiyle açıklanıyor. Bunun anlamı, ötekinin yakınlığından duyulan iğrenme olarak da adlandırılabilir diye ekliyor. Yazarın bahsettiği “yapışma” kavramına da değinmek gerekir. “Suç”, “terörizm” gibi kavramlar bir şekilde ulusu “tehdit eden” ötekiye yapıştırılır. Bu konuda kitaptan somut bir örnek vermek gerekirse; 11 Eylül saldırısının ardından neredeyse tüm “Müslüman özne” terörist ilan edilmiştir çünkü saldırı ötekinin bedenine bir şekilde “yapışıp” kalmıştır. Böylece ötekinin bedeni korkulacak, iğrenilecek bir nesneye indirgenerek tehdit unsuru olarak yeniden inşa edilmiştir.

Sara Ahmed’e göre; yaşamın sosyal bir idealle birleşmesi anlamında kendini yeniden üretmesi, sıklıkla ötekilerin varlığı nedeniyle tehdit altında olarak gösterilir; göçmenler, queerler ve diğer ötekiler. Örneğin; aile tehdit ve güvensizlik anlatısıyla idealleştirilen kurumlardan birisidir. Bu da heteroseksüelliğin ailevi meseleyi evrensel bir kategoriye taşıması anlamına gelir. Hayat verme anlamında kadın ve erkeğin birleşmesi ulusa ve medeniyete hayat verme olarak yeniden üretilir. Ancak bu birleşmenin “yabancı özneler” ile olması uygunsuz görülür. Çünkü en başta amaç ulusun varlığını “steril” olarak devam ettirmektir. Bunun sonucu ise zorunlu heteroseksüelliktir. Queer beden bu şekilde disipline edilmeye çalışılır. Çünkü normlar sürekli yeniden ve düzenleyici olarak üretilir. Bu durum queer bedeni norma göre şekillendirmeyi ve ötekileştirmeyi de içerir. Heteroseksüellik idealleştirilir ve farklı cinsel yönelimlerin bu ideale uyması istenir. Yine coğrafyamızda bu günlerde konuştuğumuz; “AYM kararıyla devletin resmî cinsel ilişki biçimi belirlendi!” haberi bu bahsettiklerimizle oldukça ilişkilidir. Yazarın “Feminist Bağlılıklar” kısmında bahsettiği feminist öfkeden de bahsetmemiz gerekir. Sara Ahmed’e göre; Feminist öfke kapsayıcıdır, öfkeden karşı olunan şeye doğru bir yoruma geçer. Bundan dolayı feminizmin temeli nesne değildir. Öfke yaratıcıdır ve kişinin karşı olduğu şey ile ilgili bir dil yaratmasına yardım eder, böylelikle o yeniden adlandırılarak feminist dünyaya getirir.  Yani feminist öfke hep indirgendiği ve “kadınsı” olduğu gerekçesiyle ulus tarafından dışlandığı şekliyle yalnızca duygusal bir tepki içermez. Feminist öfke dönüştürücüdür.

Sonuç olarak; duygularımız çok da masum değildir. Ötekine duyulan merhametin kültürel ve politik izlerini sürdüğümüzde bunu daha açık hissederiz. Coğrafyamızda çocukların söz konusu olduğu ölümlere, tacize, tecavüze verilen tepkilerde “hep o daha çocuk” gibi vurgular görürüz bu bir anlamda çocuğu kimliksizleştirmedir. Çocuğun masumluğu içerisinde farklılığının eritilmesidir. Buna benzer gündelik yaşamda, dil, beden ve duygularla verdiğimiz pek çok faklılaştırma ve ötekileştirme pratiği içerisinde oluruz. Sanırım farkına varmamız gereken şey; yüzleşmenin, utancın, sevginin, acının politik olduğu durumlarda öteniye verilen bir hediyeye dönüşmesine engel olmak. Kimse kimsenin ne yaşadığın tam olarak anlayamaz belki ama Sara Ahmed’in söylediği gibi; imkȃnsız olanı nasıl anlayabileceğimizi bir gün öğreniriz belki.

Emek Erez – edebiyathaber.net (22 Nisan 2015)

 

 

 

Anadolu'ya Saygı Duruşu: Fikret Otyam (19 Aralık 1926 - 9 Ağustos 2015)

Ressam, fotoğrafçı, gazeteci ve yazar Fikret Otyam’ın yaşamı ve eserleri

 

 

19 Aralık 1926'da Aksaray'da doğdu. Güzel Sanatlar Akademisi Resim Bölümü'nden mezun oldu. Burada ünlü ressam Bedri Rahmi Eyüboğlu'nun öğrencisi oldu. Gazeteciliğe 1950 yılında "Son Saat" gazetesinde başladı. Daha sonra Cumhuriyet Gazetesi'nde çalıştı ve köşe yazarlığı yaptı. Antalya'ya taşındıktan sonra da yazılarına ara vermedi.

Akdeniz Gazetecilik Vakfı ve Altın Portakal Kültür Sanat Vakfı’nın kurucu üyelerinden olan Otyam, Kürtler konusundaki özgürlükçü düşünceleri ile bilinir. Doğu Anadolu'ya sık sık gitmiş ve burada röportajların yanı sıra derlemeler de yapmıştır.

Emekli olduktan sonra resme ağırlık verdi.

 

Antalya'nın merkezine 26 km uzaklıkta olan Geyikbayırı köyünde ikamet etti. 9 Ağustos 2015’te yaşama veda etti.

"Resimlerinde ya kadınlar vardır ceylan gözlü, ya ceylan sekişli keçiler:  “Güneydoğu`daki kadınların gözleri doğadan, doğuştan sürmeli. Doğulu kadının gözleri zaten sürmeli. Bir de sürme çekerler, olur fincan gibi. Biraz da ben abartıyorum. Bu gözler benim imzam gibi oldu. Harranlı, Doğulu kadın... İmzam olmasa da ‘Bu Otyam’ derler. 45 yıldır bu simge oldu.(...) Ben, bütün yüzlerdeki acıyı ve dehşeti olduğu gibi veririm. Benim resim anlayışım oydu. Pamukta çalışan kadınlar, pancarda çalışan kadınlar, buğday ve arpada çalışan kadınların yüzleri. Yorgun, hepsi acılar içinde. Çökmüş avurtlar, gözlerinin altı mor.”

 

         

              

   

Fikret Otyam'ın objektifinden...

 

 

 

 

 

Giles Clarke | Caged in El Salvador

I traveled to a rough suburb 20 miles outside San Salvador and spent some time with a police captain and units charged with patrolling this particularly troubled area where both the M18 gang and MS-13 gang live and operate.
On my last day with the captain, I was chatting with him in the police station when he mentioned the severe overcrowding in the Salvadoran prison system. When I pressed him for more information, he offered to show me what he called the “gang cages” and escorted me to the back of the station flanked by four armed guards.
In a rancid, sweltering prison yard ringed by a high wall topped with barbed wire sat three cages. They stood about 12 feet wide and 15 feet tall—each crammed full of more than 30 human bodies. M18 and MS-13 each had their own cage, with the third reserved for “common criminals.” They were initially constructed to serve as 72-hour holding cells, but I was told that many of the inmates had been imprisoned in these pens for over a year. Most of their days are spent pulling apart their clothes and using the thread to sew together hammocks, where they sleep stacked on top of one another like cords of wood. (...)

http://www.privatephotoreview.com/2013/08/caged-in-el-salvador/

7 Maddede Yarım Kalan Aşkların Neden Unutulmadığının Bilimsel Yanıtı: Zeigarnik Etkisi

Geçmiş dönemde planlayıp da gerçekleştiremediğimiz projelerimize ait başarısızlıklar bize, Zeigarnik Etkisi olarak ve “keşke” şeklinde geri döner. Bitmemiş ilişkilerimizi neden sürekli hatırladığımızı, yarım kalan aşklarımızı neden unutamadığımızı, ortasında eve geri dönmek zorunda kaldığımız tatillerin neden daha çekici gözüktüğünü nedenselleştirir bu etki.

1. Zeigarnik Etkisinin Çıkış Noktası

dunyalilar.org

 

 

1920’lerin ortalarında bir grup psikolog, Berlin Üniversitesinin restoranına gider. Kalabalık grup, siparişlerini verir. Siparişi, tek bir garson alır. Ancak, hiçbir siparişi kaydetmez. Grup, yemeklerini yer ve restorandan çıkar. Daha sonra, gruptan bir psikolog, geri dönerek, aynı garsonu bulur ve bunca siparişi aklında nasıl tuttuğunu sorar. Garson, üniversitenin kalabalık restoranındaki biraz evvel aldığı siparişi bırakın, psikologlardan oluşan grubu bile hatırlamamaktadır. Garsonun psikoloğa söylediği tek şey, siparişleri aklına yazıp, yemeklerin ilgili kişilere ulaştırılmasını sağladıktan sonra siparişleri aklından sildiğidir. Zeigarnik ve ekibi, bitirilmemiş, sonlandırılmamış işlerin, zihni meşgul ettiğini görürler.

2. Tamamlanmamış Yaşantı Doygunluğa Ulaşmamıştır

 

 

Bu etkinin çıkış noktası: İnsanların tamamlanmamış yaşantılarını, tamamlanmış olanlardan daha önce ve daha net bir şekilde anımsama eğilimidir. Tamamlanmamış yaşantının doymamış olması ile alakalıdır, rahatlama gerçekleşmemiştir, sonuca gidilmemiştir. Yaşantının tamamlanması veya sonuca gidilmesi sonucunda bir rahatlama ve doymuşluk elde edilir. Dolayısıyla tamamlanmamış yaşantılar daha açık ve net anımsanır.

3. Bir Örneği: Eski Sevgilinin Unutulmaması

 

 

Günlük hayattan örnek verecek olursak "eski sevgilinin unutulmaması" güzel bir örnektir, hedefe gidilmemiş, sonuca ulaşılamamıştır. Bu etki doğrultusunda eski sevgili, ayrılığın ilk zamanlarında fazlasıyla hatırlanır. Ama zamanın unutturma ve duyarsızlaştırma etkisi uzun vadede Zeigarnik etkisinden çok daha baskın olduğu için, anımsamaların veya hatırlamaların gücü azalır.

4. Bir Başka Sonucu: Evlilik Aşkı Öldürüyor

 

 

Öte yandan, yaygın olarak inanılan "evlilik aşkı öldürüyor" düşüncesi de bu etkinin sonuca gidilmesi sonucunda oluşmuştur. Bireyler, yaşantılarını tamamlamış, sonuca gidilmiş bir rahatlama ve doygunluk yaşanmıştır. Evlilik aşamasında, çeşitli aktiviteler ile bireylerin birbirini tanımaya ve anlamaya çalışması, birbirlerine saygı göstermesi ve evliliğin değer önceliklerinin belirlenmesi evliliği canlı tutabilir ve evliliği sağlam temellere oturtabilir.

5. Dizilerdeki ''Devam Edecek'' Olgusu

www.bunubugunogrendim.com

 

 

Zeigarnik etkisi televizyon dizilerinde de bolca kullanılıyor. "Devam edecek" şeklinde yarım bırakılan bir dizi finali, yarım kalmışlık etkisiyle seyircinin aklında kalıyor. Bu etkiyi geniş izleyici kitlelerine konuşan veya sunum yapan kişiler de kullanıyor. Konuşmayı kişisel bir anı ile açan sunucu, bu anının nasıl sonlandığını anlatmadan konuşmanın diğer kısımlarına geçiyor. İzleyici hikayenin nasıl bittiğini bilmek istediğinden dikkatle konuşmayı dinliyor.

6. Sorumluluk Duygusunu Tetikliyor

 

 

Öncelikle, “Sorumluluk” denen duygu durumu ile Zeigarnik Etkisi arasında bir bağ kurabiliriz. Genlerimizle gelen ve beyne ait bir mekanizmanın (limbik sistem), içinde yaşadığımız topluluk ve çevre koşulları ile beraber işlenen bu sorumluluk duygusunu, çoğunlukla farkında olmadan (bilincimiz dışında) edinmiş olmalıyız. Bir başka deyişle, sorumluluk duygusu, beynimizin düşünen kısmına ait değildir.

7. Etkisi Kişiliğinize Bağlı

 

 

Zeigarnik etkisinin sizi ne kadar etkileyeceği ise kişilik özelliklerinize bağlı. Örneğin yargılayıcı-algılayıcı ölçeğinde ne tarafa daha yatkın olduğunuz gibi. Daha yargılayıcı iseniz, bir hikayenin sonunu duymak sizin için önemlidir, çünkü netice ihtiyacınız yüksektir. Daha algılayıcı iseniz ise, hikayenin sonunu duyup duymamak sizin için çok önemli olmayabilir.

Hapishanenin Doğuşu ve Michel Foucault, Deliliğin Tarihi

İktidarın gücünü gösterişten aldığı eski siyasal sistemden, mümkün olduğunca ve giderek artan bir şekilde görünmez hale geldiği modern siyaset sistemine geçiş; bir yandan, iktidarı kişileştiren hükümdarın yerine adsız kişiler tarafından kullanılan bir yönetim aygıtının yerleşmesiyle, diğer yandan da kamuya açık cezalandırmadan gizli cezalandırmaya geçişle belirlenmektedir.

Kendini öne çıkaran iktidar, bireyin oluşmasını en-gellemiştir; oysa karanlıklara çekilen modern iktidar herkesi bireyselleştirmek istemektedir; çünkü bireyselleştirmek, gözetim altında tutmak ve cezalandırmak, yani egemen olmak demektir.

Böylece modern iktidar, çocuğu okulla, hastayı hastaneyle, deliyi tımarhaneyle, askeri orduyla, suçluyu hapishaneyle kuşatarak bireyselleştirmiş, kayıt altına almış, sayısal hale getirmiş, böylece egemen olmuştur. Her kişi bir yerde kayıtlı hale gelince, herkes denetim altında olacak, gözetim altında tutulacaktır. Modern iktidar büyük gözaltıdır.
Sayfa Sayısı: 445
Baskı Yılı: 2015
Dili: Türkçe
Yayınevi: İmge Kitabevi 

 Michel Foucault, Deliliğin Tarihi'nde, deliliğin gündelik yaşamın bir parçası sayıldığı, kaçıklarla çılgınların sokaklarda ellerini kollarını sallayarak dolaştıkları Orta Çağ'dan, tehlikeli sayılmaya başladıkları, tımarhanelere kapatıldıkları, öteki insanlarla aralarına ilk kez duvarların çekildiği 18. yüzyıla kadar, Batı'da deliliğin arkeolojisini irdeliyor.

Deliliğin fantastik dünyasında dolaşırken Foucault, aslında "deli"nin bize onun deli olduğuna karar veren, onu öyle konumlandıran genel toplumsal harita üzerinde işgal ettiği yer itibarıyla yansıdığını gösteriyor. Her çağın kendi ütopyası içinde kendini arındırdığı, saflaştırdığı, idealleştirdiği tarihsel yolculukta, delinin bu arınma ayin ve oyunundaki yerini ve rolünü kavramamızı sağlıyor. Bu nedenle, Deliliğin Tarihi, aynı zamanda aklın tarihinin ana hatlarını da ortaya koyuyor: Akıl, kendini ancak deliliğin zıddında, deliliğin zıddı olarak tanımlayabiliyor. Öyleyse delilik, toplum düzeninin varlığı için gerekli; çünkü bu düzen ancak kendi negatifinin aynasında kimlik bulabiliyor.


Sayfa Sayısı: 798

Baskı Yılı: 2015

Dili: Türkçe
Yayınevi: İmge Kitabevi